Ain't no mountain high enough!
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Rob
03 Oktober 2004 | Verenigd Koninkrijk, Bangor
Hier weer een berichtje uit Bangor. Ik heb nou mijn eerste week achter de rug waarin ik lessen heb gehad en tot nu toe valt het echt 100% mee. Je hebt alleen college en soms discussiegroepen/seminars, in ieder geval kleinschaligere dingen en dus geen onderwijsgroepen zoals ik dat in Maastricht gewend ben. Ze zullen wel langzaam beginnen en dan het tempo opvoeren want tot nu toe heb ik nog maar heel erg weinig hoeven te doen. Naast mijn gewoonlijke activiteiten (vrijdag Christian In Sports, dit keer basketballen en de CU meeting op donderdag, het relaxen op vrijdag, mijn vrije dag en het kijken van een aantal films op vrijdagavond met wat huisgenoten in onze zelfgebouwde Home-Cinema) ben ik vandaag naar Snowdonia geweest! Ja, maar deze keer niet om de te kijken vanuit een bus :), maar om werkelijk te wandelen. Ik ben met de mountain walking club de bergen in gegaan, echt mega gaaf!! Hij (de berg) heet (denk ik) Moel Siabod, maar het kan ook iets anders zijn, Welsche namen zijn niet echt mijn specialiteit. Anyways, naar boven geklommen, op de top 872 meter (valt eigenlijk dus nog wel mee maar is nog steeds erg hoog hoor) even gepauseerd en daarna weer door de smurry naar onder waardoor mijn schoenen/sokken/voeten flink verzopen zijn. Maar goed, geen permanente schade en het was echt heel erg leuk! Morgen natuurlijk weer naar de kerk,ga deze week eens iets anders proberen. Maar goed, dat was het dan weer, ik zal de fotos van vandaag erop zetten zodra ik ze heb maar het rolletje is nog niet vol dus voorlopig moeten jullie het maar doen met deze foto's die Judith heeft gemaakt vanuit de bus.
Groetjes
Rob
-
03 Oktober 2004 - 13:51
Suikertante:
LIeve Rob, Ad en ik hebben bij het beklimmen van de Lord Snowdon precies dezelfde ervaring gehad. De beklimming was pittig maar ging prima. Zeker omdat een paar kleine kinderen al babbelend ook naar boven klommen. De terugweg (anders gekozen omdat we vinden dat je nooit dezelfde weg terug neemt) bleken onze gympen spekglad te worden, dus zijn we op onze kont naar beneden gegleden (modderig avontuur, maar vallen was er niet meer bij). Dat moet ergens achter in 1970 zijn geweest, want ik herinner mij dat deze kontreis de reden is geweest om een paar echt bergschoenen aan te schaffen. The great little trains of Wales rijden ook nog, zie ik op de foto. Verheugend dat je zo lekker draait, het leven is een avontuur, dus geniet ervan, zei je oude tante. Dikke knuffel! -
04 Oktober 2004 - 10:29
Anne:
hey, was te gek en ging in etappes ja, ieder kwartiertje even soggen;-), thanx! anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley